Yol, yürümek yeridir;
Yatmayı seçen miskinler, kendilerine kuytu bir köşe bulacak!..

*

Bazısı bir koyun postu gibi serilmek ister, uzanıp dümdüz yatmak yeri sanır dünyayı...
Evet... Post, serilip yatar dünyanın üstünde; ama içinden koca bir koç çıkarıp, kurban vermiştir hayalleri uğruna!
Canını, kanını, eti ve kemiğini, öfke ve sevincini, bütün duygu ve heveslerini içinden çıkarmak lazımdır önce, bir post gibi serilebilmek için başköşeye...

Her post, gayelerine adanılmış hayatların geride kalan birer hatırasıdır...
Peki, sen ne verdin hayalinin uğruna?

*

Verilecek her şeyinden vazgeçmiş olmaktır postun makamı; belki de bunun için yüzü değer kendisine, secdeye gidenlerin!..

*
Bir iz, bir eser, bir hatıra bırakmazsan ardına... Yani, bir ömür boyu kendini serip yatıracak olursan, post gibi... Kendin de bir boş hayal olarak kalacaksın; kendisi hayal olan dünyada!..

Çünkü yol; yürüme... Yani dünya; eser bırakma yeridir!
Eserin ne?

*

Aslında iş, umurumuzda bile değil... İşi “yapanlar” umursanıyor. Böyle olmasaydı, iş ne işe yarardı!
Sen de, elbette orda beklemeyeceksin! Birlikte yürüyenler, birlikte yola çıkanlar elbette birbirinin koluna girecek, biri diğerine destek olacak. Ve elbette yolda iken yaralananlar, topallayanlar, halsiz kalanlar, yolda bırakılmayacak...
..ayaklarını diremedikleri sürece!

*

Pazarın ortasında; “gitmem” diye tepinen huysuz çocukları hayal etme sakın! Ve sakın, tekerlekleri aniden kilitleniveren bir vagonun ardı sıra ilerlemeye çalışan vagonlardan birinde olduğunu varsayma!

Yolda durman sadece sana değil, herkese işkencedir!
Gerçekten de; yol, yürümek yeridir. Yolda durulmaz...
Yol gitmez ayrıca; yolcular gider!

Yol vardırır;
...fakat varan, yolculardır!

Muammer Erkul