Talat Halman/Milliyet

De - ki - mi belası

       İmlacılar darılmasın gücenmesin ama, "de" ve "ki" ve "mi" kurallarının tümden kaldırılmasını önermek istiyorum.

       "dahi" anlamına gelen "de" ve "da" ait olduğu kelimeden ayrı yazılır. Bir yer söz konusu olduğunda (lokatif "de" ve "da") bitişiktir: "Türkiyede birçok eski uygarlık vardır." Ama, dahi anlamında "de" ya da "da" kullanıyorsak ayrı yazarız. "Yunanistanda, da, Türkiyede de eski uygarlıklar vardır."

       Sıfat, yani niteleyici, tanımlayıcı "ki" bitişiktir: "Türkiyedeki uygarlıklar saymakla bitmez." Ama, ayrı yazılan bir "ki" de var: "Türkiye ki bir açık müzedir..."

       Soru anlamındaki "mi", "mı", "mu", "mü" önceki kelimeye iliştirilmez, daima ayrı yazılmalıdır: "Türkçenin imlası kolay mı, zor mu?"

       Türkçe, tüm diller arasında, imlası, yani yazılışı, en basit, en mantıklı, en kolay olan dillerden biridir.

       Ama, eğitim sistemimiz, on yıllardır, temel kuralları öğretmeyi başaramıyor.

       "de" ve "ki" ve "mi" kullanımında bocalamayan, üçünü de hep doğru yazan kaç üniversite mezunu var acaba?
       Ara sıra, en titiz gazetelerde bile, bakıyorsunuz, "dahi" anlamındaki "de" ve "da"lar yanlış, yani ayrı değil de bitişik yazılmış.

       Kentin dört bucağına yapıştırılmış bazı afişlerde, bitişik olması gereken "ki" ayrı olabiliyor, ayrı olması gereken "ki" ise bitiştirilmiş.

       Bir Türk edebiyatı profesöründen bir mektup alıyorsunuz; içindeki her "mi", "mı", "mu", "mü" önceki kelimeye iliştirilmemiş mi?

       Nispeten az eğitim görmüş olanlarımızın imlası, "de - ki - mi" bakımından fecidir.

       Biz "de - ki - mi" davasını kaybettik, aziz okurlar. Elle yazı makinesiyle, bilgisayarlarda, e-postayla, kitaplarda ve gazetelerde yazıldığında bu üç başlı canavarın nasıl göründüğüne bakın.. "de"lerin, "ki"lerin, "mi"lerin en az yarısı, yanlış yazılmıştır.

       Okullarımız, hatta üniversitelerimiz, bunun doğrusunu öğretemeyecek. İş işten geçmiştir. Çünkü öğretmenlerin çoğu (hatta Türkçe öğretmenlerimizin birçoğu) ve nice üniversite hocası, öğretmek şöyle dursun, öğrenememiştir.

       Ya da bir psikolojik yönü var bu üçlü belanın... Ulusal bilincimiz veya bilinçaltımız, ayrı ve bitişik "de"ler, "ki"ler, "mi"ler arasında bir ayrım yapmak istemiyor. Çalışmaktan zaten pek hoşlanmayan beyinlerimiz, böyle bir yükü taşımaya razı değil.

       Baksanıza, bazı a'ları, i'leri, u'ları (yani uzun ünlüleri) doğru okumak için kullanıp da "şapka" diye adlandırdığımız uzatma işaretlerinden nasıl bir çırpıda vazgeçtik: ƒ, Œ, – yazmak zahmetine katlanmak istemiyoruz. Bilgisayarlarda bu işaretler yok diye yalan - yanlış bir bahane de uydurduk. Oh, kekah... Şapkaları, şepkeleri attık.

       Bundan sonra, "de - ki - mi"leri çocuklara, gençlere, yetişkinlere hiç mi öğretemeyeceğiz... Gelin, yenilgiyi kabul edelim, teslim olalım, boyun eğelim.

       Artık, bütün "de"leri, "ki"leri, "mi"leri bitişik yazalım. Sen sağ, ben selamet. Hƒlƒ (yok, pardon - hala) bunları öğretiriz sanıyorsak yanılgı içindeyiz.

       1928'de Harf Devrimi'ni yaptığında Mustafa Kemal Paşa, Türk ulusunun mümkün olan en kolay alfabeye ve imlaya kavuşmasını istedi, bunun zorunlu olduğunu gördü. O basit alfabe ve imla bile, 70 yıllık bir öğretim süresinde, bizlere o kadar zor geldi ki, pek az sayıdaki kolay kuralları bile öğrenemedik bir türlü. Bocaladık, bocalamaya devam ediyoruz. Demek ki (demekki) bu kuralcılıklardan bile vazgeçmek gerekli ve yararlı olacak. Bırakıp atalım onları. Rahat edelim. Kuralları kaldırırsak hatalardan da kurtulacağız demektir.

       Ne dersiniz, sevgili okurlar? Haklı mıyım, haksızmı? eliniz değerse görüşlerinizi yazın bana, sizde kendi düşüncelerinizi açıklayın, olurmu?

TIK