Padişah şehzadenin haline baktıkça kahroluyordu. Gün gelip tacını, tahtını bırakacağı oğlu böyle mi olacaktı? Ne ok atmayı bilirdi, ne kılıç kullanmayı. Ne devlet işlerine merakı vardı, ne askerliğe. Ne iki çift laf edebilirdi, ne söyleneni anlardı. Kendi halinde aylak dolaşan, çoluk çocukla oynamaktan başka bir şey bilmeyen, zayıf, çelimsiz, beceriksiz bir tipti şehzade. Ama bu böyle devam edemezdi. Ne yapıp edip bu çocuğu adam etmenin yolunu bulmalıydı.
Memleketin en büyük âlimini çağırdılar. Padişah ‘’Bakasın hoca!’’ dedi. ‘’Sana bir talebe. Eti senin, kemiği benim! Şehzadeliği bir kenara koyacaksın. Ne yaparsın, nasıl yaparsın bilmem; tam bir padişah gibi yetiştireceksin bu çocuğu. Sana 3 yıl müsaade. Oldu ne ala, olmadı kelleni alırım!’’
Şimdi kara kara düşünme sırası âlimdeydi. Mümkün değildi bu iş. 3 senede bir fare aslan olurdu, hatta kurbağa kartal olurdu belki ama bu çocuk adam olmazdı! Allah ‘a sığındı, gününü gecesini şehzadeyi adam etmeye adadı. Ne yaptıysa olmuyordu, 3 yıl neredeyse bitecekti ama bir karış mesafe bile alamamışlardı. ‘’ Bir can değil mi? Verip kurtulayım!’’ dedi sonunda, bu çileyi çekmektense.
Günler ayları kovaladı, aylar yılları ve göz açıp kapayıncaya kadar 3 yıl doldu. Tam şehzadeyi padişaha teslim etme günü geldiğinde sarayın önünde yüksekçe bir yer yapıldı. Eğitimini tamamlayan şehzade oradan halka hitap edecekti. Aşağıda büyük kalabalık, merak içinde şehzadelerini görmek için bekliyordu. Yukarıdaysa padişah, vezirler, saray erkânı ve zavallı âlim konuşmayı dinleyeceklerdi.
Nihayet şehzade hazırlanan yüksekçe yerin ortasına kadar geldi. Aşağıdaki kalabalığa baktı, zaten heyecanlıydı, bir kat daha arttı heyecanı. Babası vardı; vezirler, âlimler… Ne yapacağını ne söyleyeceğini hep unuttu. Eliyle bir şeyler anlatmak ister gibiydi. Garip işaretler yaptı, yutkundu, sonunda ‘’Bir ok attım, kebap oldu!’’ deyiverdi.
Birden ortalığı sessizlik kapladı. Halk bunun ne demek olduğunu anlamaya çalışıyordu. Saray erkânı şaşkındı, padişah âlime bakıyordu. Kellenin gideceğini anlayan âlim orta yere gelerek ‘’Şehzadem öyle uzun sözü sevmez. Ne anlatacaksa özlü şekilde anlatır. Dediği şu ki, en son ava gittiğimizde kimsenin vuramadığı ceylanı yere serdi şehzadem. Sonra da kebap edip afiyetle yedik!’’
Bu açıklama üzerine padişah çok memnun oldu. Halk alkışlamaya başladı. Saray erkânı mutluydu. Olan biten karşısında biraz kendisine güveni gelen şehzade bu defa yüksek bir sesle kalabalığa dönüp bağırdı. ‘’Bir ok attım göl oldu!’’ Halk alkışlamaya başladıysa da padişahın ciddiyetini görünce sesi kestiler. Bakalım şehzade bu dediğiyle ne anlatmak istiyordu. Herkesin kendisinden bir yorum beklediğini gören âlim yine öne çıktı. Can tatlıydı, açıklama yapmak lazımdı. Dedi ki: ‘’Şehzademin anlattığı şu ki, şehrimize su getiren ırmağın önünü bir kaya kapamıştı. Şehzadem yayını gerdi, kayayı 2 parça etti. Böylece bizler susuzluktan kurtulduk!’’
Bir alkış tufanı daha koptu. Âlim alnındaki terleri sildi. Bu defa da kelleyi kurtarmıştı. Padişaha bakıp tebessüm etmeye çalıştı. Sonra herkes gibi şehzadenin ne diyeceğini beklemeye koyuldu. Şehzade durumdan memnundu. İyice coştu, ellerini havaya kaldırıp son olarak ‘’Bir ok attım aşure oldu!’’ dedi.
Sessizlik… Sinek uçsa kanadı duyulacak. Bütün bakışlar yine âlimin üzerinde. Ama o bir açıklama yapmak yerine padişaha doğru yürüdü. Önüne varıp diz çöktü. Eliyle kafasını işaret ederek ‘’Hünkârım!’’ dedi, ‘’ İşte başım, ferman sizindir! Yalnız şu serseriye bir sorun, attığı ok nasıl aşure olmuş. Birde ben bileyim.’’ fg1))
Genç Beyin dergisinden Alıntıdır.
:) Teşekkürler...
Çabuk pes etmiş,
"Bir ok attı şehzadem, gökten aşure yağdı" deseymiş âlim, olurmuymuş acep?.. :dill
Kimmiş acaba bu şehzade ve Padişahımız merak eyledük :)
Osmanlı padişahı olacağını sanmam.:)
Alıntı yapılan: günbatımı - 31 Ocak 2009, 16:45:09
Çabuk pes etmiş,
"Bir ok attı şehzadem, gökten aşure yağdı" deseymiş âlim, olurmuymuş acep?.. :dill
:) Alim olurmuydu bilmem ama Alimin kellesi kurtulabilirdi.