Dînen kabul edilebilecek bir mazeret olmadıkça, evlenmeyi terk etmek caiz görülmemiştir. Hz, Enes ' in (R.A.) rivayet ettiği bir hadîs-i şeriften öğrendiğimize göre, Hz. Ali (R.A.), Abdullah b. Amr  b. el-Âs ve Osman b. Maz'ûn , Peygamber Efendimizin ibâdetlerini zevcelerinden bazılarına sormuşlardı. Neticede kendi ibâdetlerini azımsayarak, kimi geceleri uykuyu terk ederek namaz kılacağını, kimisi devamlı oruç tutacağım, biri de evlenmeyeceğini söylemişti. Bunu duyan Peygamber Efendimiz şöyle buyurmuşlar: «Şöyle şöyle konuşanlar sizler misiniz? Haberdâr olun! Allah'a andolsun ki, sizin Allah'dan en fazla korkanınız ve en müttekiniz benim. Fakat ben oruç tutar (arada) iftar da ederim. (Geceleri) namaz kılar ve (istirahat için) yatar, uyurum. Kim benim sünnetimden yüz çevirirse ben (im yolumda gidenler) den değildir» (Müslim c.4, s.129).

islâm dîni; aşırı gitmeyi ve geri kalmayı değil, orta yollu hareketi tasvib ve tavsiye etmektedir. Ne tamamen kadına meyledip kulluk vazifesini ihmal, ne de evlilik hayatını terk edip yalnızlığı tercih etmek islâm dininde aslolan bir hayat tarzı değildir. Hem evlenmeli, hem de ibâdetini bırakmamalıdır.

Adamın biri İbrahim b. Edhem'e:
—  Bekâr yaşamakla ne iyi yaptın! Kendini tamamen ibâdete vermiş oldun, dedi. O büyük velînin bu kimseye cevabı şöyle oldu.
—  Aile efradın için çektiğin bir sıkıntı, benim yaptıklarımın hepsinden daha üstündür.  O kimse sordu:
—  O halde niçin evlenmeyi terkettin? Ibrâhîm b. Edhem:
—   Benim, kadına ihtiyacım yok. Sebepsiz yere bir kadını sefîl etmek istemediğim için evlenmiyorum. Evlilerin bekarlara üstünlüğü, Allah yolunda harb edenle evinde oturan kimselerin hali gibidir cevabını verdi.

İslam'da Kadın ve Aile