Mu’âz radıyAllahu anh’den rivayet edildiğine göre Resûlullah sallAllahu aleyhi ve sellem şöyle buyurdu:

“Kimin son sözü, “Allah’tan başka ilah yoktur” (Lâ ilâhe illAllah) cümlesi olursa, o kişi cennete girer.” (Ebû Dâvûd, Cenâiz 20; Hâkim, el-Müstedrek, I, 351)

Ebû Sa’îd el-Hudrî radıyAllahu anh’den rivayet edildiğine göre Resûlullah sallAllahu aleyhi ve sellem şöyle buyurdu:

“Ölmek üzere olanlarınıza Lâ ilâhe illAllah demeyi telkin ediniz!” (Müslim, Cenâiz 1, 2.Ayrıca bk. Ebû Dâvûd, Cenâiz 16; Tirmizî, Cenâiz 7; Nesâî, Cenâiz 4; İbni Mâce, Cenâiz 3)

Bu durumda iyice anlaşıldı ki bu dünyada bizim gibi zayıflara kâfi gelecek miktarda dünyalık yeter. Fazlası bizi zahmete sokar imiş.
Selmân-ı Fârisi'den (ra) rivayet edilmiştir ki: Kendisi hastalandığında Sa'd ibni Ebi Vakkas (ra) kendisini ziyarete geldi. Selman'ın ağladığını gördü ve dedi ki:
- Ne ağlarsın yâ Selman? Peygamber (sav) senden razı olduğu halde vefat etti.
Selman buyurdu:
- Ben öleceğime yanmam, yâ Sa'd! Dünyayı sevdiğim ve istediğim içinde ağlamıyorum. Şu sebeple ağlarım ki Peygamberimiz buyurmuştur ki:
- Sizin dünyalığınız bir binicinin terkisinde taşıdığı kadar olsun!>>
Halbuki ben son demlerimi yaşamaktayım. Etrafım dünyalık mal ve mülklerimle doludur. Acaba benim halim ne olacak?
Sa'd buyuruyor ki; o anda etrafıma bakındım. Evinin içinde dünyalık olarak bir tahta çanak ile bir su tuluğu vardı. Bunları görebildim. Bunlardan mâada hiçbir şey göremedim.Sordum. Bunlarda ne var yâ Selman (r.a), bunlar içinmi ağlarsın ?
Dedi ki:
- Yâ Sa'd! Allah-u Teâlâ'dan (cc) utanıyorum.

Resûlullah (sav) Efendimiz bu sebeple ümmetini, ashabını, ezvâcını, evlâdını, gelmişini, geçmişini dünyanın çoğundan ve azından kaçındırdı. Dünyalığın muhabbeti gönüllere girip yerleşir ve Hakk'ın (cc) muhabbetine yer bırakmaz diye çekindi.
Resûlullah (sav) ûmmetini, o ûmmetin şeyhler ve müridlerini, dünyadan ve dünyaya muhabbetten kaçındırdılar.
Bize de lâzımdır ki dostlarımızı, aile efradımızı, dünyadan ve dünyalıktan kaçındıralım. Tâ ki Allah'a (cc) tevekkül edip dünya'nın fitnesinden emin olsunlar.
Enes Bin Mâlik (ra) der ki:
- Resûlullah (sav) Efendimiz bir gün evinden çıktı. Ebûzer'in elinden tuttu. Dedi ki;
<< Ya Ebâzer! Önümüzde gayet sarp bir yokuş var. Ondan kimse geçemez. Ancak hafif yüklüler  geçer.>>
Ebûzer der ki: << Yâ Resûlullah (sav) ben yükü hafiflerden'miyim ?>>
Efendimiz (sav) buyururlar ki: << Yanında bu günlük yiyeceğin varmıdır ?>> Ebûzer der ki :<< Var>> Efendimiz (sav) buyurur ki: << Yarınlık yiyeceğin var mıdır ? >> Ebûzer buyurur ki: << Yoktur>> Efendimiz (sav) buyururlar << Eğer yarınlık yiyeceğin olsa idi yükü ağır olanlardan olurdun, yâ Ebûzer!>>

Aman kardeşim, buna istidrâç derler. Böyle şeyler insanı Allah-u Teâlâ'nın (cc) cezasına ve gadabına çarptırır. Firavun istidrâca inandı. Dünyaya hırsla bağlandı. Bu istidrâç sebebiyle tanrılık davasına kalkıştı. Allah-u Teâlânın (cc) düşmanı enbiyanın, evliyanın, hatta kâfirlerin de düşmanıdır. Zira istidrâca tâbi tutulan, yâni derece derece helake yaklaştırılan kimse, imansız olarak âhirete gönderilir.
Dünya denilen şey bir ağulu yılandır. Kendisine yaklaşını sokar, helak eder. Akıllı kimseler, bu dünyanın azından da çoğundan da kendilerini çektiler. Onların nazarında dünya ile meşguliyet o zehirli yılan ile meşguliyet gibidir! Yılanın insanın koynuna giripte ona zarar vermemesi nâdirattandır. Bunun tek kurtuluş çaresi panzehir olan tiryak'ı yanında bulundurmaktır. Soktuğu anda o tiryakı tatbik etmek gerektir. Bunun ilacı bundan başkası değildir.
Dünya bizim üzerimize gelip kendi muhabbetini gönlümüze yerleştirmek istedikçe elimizde bulunan dünya malını fakire fukaraya vemeliyiz. Onların ikisini yâni dünya malı ile mal sevgisini kat'ıyyen bir arada bulundurmamalıyız.

şükran....